Escritores
Celso Emilio: O lume que non se apaga
A poesía de Celso Emilio Ferreiro ardeu contra a inxustiza e iluminou xeracións. Cunha voz inconformista e unha escritura visceral, deixou un legado que segue vivo, reivindicando a identidade galega e a loita polos dereitos sociais.
Antonio Noriega Varela: O poeta das montañas e do silencio
A poesía de Antonio Noriega Varela respira a esencia das montañas, o murmurio dos ríos e a quietude das aldeas. A súa voz, fondamente telúrica e enraizada na lingua popular, fixo del un referente da estética rural e do intimismo na literatura galega.
Xela Arias: A poeta que sempre marchaba cara ao lume
A poesía de Xela Arias foi un acto de rebeldía e autenticidade. Cunha voz propia e inconformista, rachou coa tradición para explorar novas formas de expresión, converténdose nunha figura clave da literatura galega contemporánea
Eduardo Pondal: O bardo da Galicia eterna
Eduardo Pondal forxou na súa poesía unha Galicia mitolóxica e inmortal, onde os celtas, os bos e xenerosos e a terra galega se entrelazan nunha épica propia. A súa voz, solemne e evocadora, marcou a identidade literaria e nacional do país, converténdoo nun dos grandes símbolos do Rexurdimento.
Castor Elices: O eco do silencio
Pouco coñecido fóra dos círculos especializados, Castor Elices foi un dos intelectuais galegos que traballou na sombra, pero cuxo impacto perdura. Escritor, xornalista e defensor da cultura galega, a súa obra reflicte o compromiso coa lingua e coa identidade dun pobo que loitaba por manter viva a súa esencia. Entre letras e pensamento crítico, deixou pegadas que merecen ser redescubertas.
Ramón Cabanillas: O poeta da luz e da loita
Chamádelle poeta, chamádelle patriota, chamádelle a voz dunha Galicia que espertaba entre versos e conciencia. Ramón Cabanillas foi moito máis que un escritor: foi o eco dunha terra que reclamaba o seu espazo, o laio e a esperanza dun pobo que loitaba por atopar o seu camiño.
Camilo José Cela: O cronista da crudeza
Camilo José Cela foi moito máis ca un escritor: foi un provocador, un experimentador da palabra, un autor que nunca deixou indiferente a ninguén. Entre a irreverencia e o xenio, a súa obra navegou entre a crudeza da posguerra, o realismo descarnado e unha linguaxe que desafiaba todas as convencións. Acadou o Nobel, pero tamén innumerables críticas; construíu un estilo propio, pero nunca quixo encadrarse en ningunha corrente.
Valle-Inclán: O señor do esperpento
Ramón María del Valle-Inclán non escribía para agradar, senón para sacudir, para esnaquizar as aparencias e obrigarnos a ver a realidade sen filtros. Inventou o esperpento, pero, sobre todo, inventou unha maneira de contar o mundo onde o grotesco e o sublime camiñan da man.
Curros Enríquez: A voz da terra ferida
Hai voces que non se conforman con describir o mundo; prefiren sacudilo. Manuel Curros Enríquez foi unha delas. Poeta, xornalista, loitador incansable, escribiu coa forza de quen sabe que a palabra pode ser unha arma, un refuxio e un berro ao mesmo tempo. Defendeu a dignidade de Galicia e dos galegos nunha época en que poucos se atrevían a facelo.