Os cabalos do monte e os barcos no mar son máis ca símbolos: son memoria viva. A Rapa das Bestas, o marisqueo e a pesca son rituais ancestrais, pactos silenciosos entre o ser humano e a natureza. Galicia respira a través deles, entre a liberdade do vento e a forza do salitre.
Eduardo Pondal forxou na súa poesía unha Galicia mitolóxica e inmortal, onde os celtas, os bos e xenerosos e a terra galega se entrelazan nunha épica propia. A súa voz, solemne e evocadora, marcou a identidade literaria e nacional do país, converténdoo nun dos grandes símbolos do Rexurdimento.
O cinema e a publicidade constrúen mundos onde a música guía emocións e recordos. Pero cando soa música galega, adoita encadrarse nunha postal de tradición, esquecendo o seu potencial para narrar historias novas. A clave está en entender como integrala sen caer no tópico, deixando que marque o ritmo dun audiovisual máis diverso e contemporáneo.
A traxedia de Inés de Castro marcou para sempre a historia de Portugal e Galicia. O seu amor con Pedro I, envolto en intrigas e loitas polo poder, terminou en traizón e morte, pero tamén na lenda dun rei que fixo coroar a súa amada despois de falecida
O Xacobeo é unha oportunidade única para poñer en valor a nosa cultura, para mostrar ao mundo quen somos e, sobre todo, para facer soar a nosa música con forza máis aló das nosas fronteiras.
Pouco coñecido fóra dos círculos especializados, Castor Elices foi un dos intelectuais galegos que traballou na sombra, pero cuxo impacto perdura. Escritor, xornalista e defensor da cultura galega, a súa obra reflicte o compromiso coa lingua e coa identidade dun pobo que loitaba por manter viva a súa esencia. Entre letras e pensamento crítico, deixou pegadas que merecen ser redescubertas.
Chamádelle poeta, chamádelle patriota, chamádelle a voz dunha Galicia que espertaba entre versos e conciencia. Ramón Cabanillas foi moito máis que un escritor: foi o eco dunha terra que reclamaba o seu espazo, o laio e a esperanza dun pobo que loitaba por atopar o seu camiño.
Camilo José Cela foi moito máis ca un escritor: foi un provocador, un experimentador da palabra, un autor que nunca deixou indiferente a ninguén. Entre a irreverencia e o xenio, a súa obra navegou entre a crudeza da posguerra, o realismo descarnado e unha linguaxe que desafiaba todas as convencións. Acadou o Nobel, pero tamén innumerables críticas; construíu un estilo propio, pero nunca quixo encadrarse en ningunha corrente.
Ramón María del Valle-Inclán non escribía para agradar, senón para sacudir, para esnaquizar as aparencias e obrigarnos a ver a realidade sen filtros. Inventou o esperpento, pero, sobre todo, inventou unha maneira de contar o mundo onde o grotesco e o sublime camiñan da man.