Escravos do like nas redes sociais

Pablo Lago

• 11 de Setembro de 2025 22:27 h
• Actualizado el 18/09/2025 22:47 h
• Sociedade

E aínda así, insistes, con esa teimosía de burro vello que non aprende o camiño nin a paus. Volves, coas mans trémulas coma as dun epiléptico diante do Santísimo, a abrir a cancela desa aplicación do demo, acendendo o cirio dixital no altar da nada. O ritual, sacramental e noxento, repítese: o dedo que escorrega sobre o cristal coma unha lesma babexa, a envexa que che ferve no fel, o desexo que é pura gangrena da alma, o odio de can sen dono, a risa parva do que non entende a broma, e outra vez a envexa, sempre a puta envexa, coma un remuíño de merda que che afoga. O bucle infinito da fame diante dun prato de plástico pintado.

As redes sociais, vaia carallada, son o espellismo da auga no deserto dun Carrefour. Bérranche ao oído, con voz de castrado, que sen elas non es ninguén, que a túa existencia redúcese a un cúmulo de píxeles cagados por un algoritmo en California. Dinche que o teu silencio dixital é unha esquela impresa antes de tempo. E ti, pobre e fodido parvo, corres a abrir perfís como o que corre ao confesor a dicir que pecou de pensamento, palabra, obra e omisión, agardando a absolución en forma de likes e corazóns de chichinabo que non serven nin para limparlle o cu a un can con descomposición.

Pero a verdade, a puta e descarnada verdade, é que en canto pos un pé nese bordel, esvaéces. Dilúeste nesa sopa de gatos, cuncas de almorzo con sentenzas de Paulo Coelho para deficientes e vídeos de vinte segundos que son o vómito da civilización. Non es máis ca outro corpo esmagado contra o cristal da carnizaría, un anaco de carne anónima que abanea as mans suplicando que o algoritmo, ese deus de silicio e fillo de puta, se fixe en ti. Un spoiler, meu rei: non te vai mirar. Vaite espremer ata a última gota de zume e despois cuspirache coma un óso de oliva roído.

Isto non é a praza do Obradoiro nin a ágora de Atenas, non fodamos. É un puto mercadiño de saldos un sábado de chuvia en Ordes. Unha feira de vaidades onde exhibes o que non tes, esaxeras o que nunca fuches e rezas para que algún desgraciado che aplauda as túas miserias. Cada selfie é un epitafio de saldo: “Aquí estiven eu, mirádeme, aínda que non saiba que carallo fago coa miña puta vida”. Unha romaría de vaidades onde ata os defuntos posan cun rictus de silicona.

O truco, a estafa piramidal, é que nunca chegas. Sempre haberá un máis guapo, un máis listo, un máis cabreado, un máis woke, un máis facha, un máis radical, un máis “auténtico” que ti, carallo. E ti, obediente e manso coma un cordeiro, seguirás alimentando a cinta transportadora de merda coa túa mellor cara de imbécil, coma un porco feliz que vai de excursión ao matadoiro.

A gran paradoxa, o retruque cósmico: entras para existir e acabas feito un espectro, un fantasma con conexión de datos. Un ninguén que busca con desesperación a validación nos ollos doutros ninguéns. A nada elevada á enésima potencia, arquivada nun servidor en Palo Alto, coma un cemiterio virtual ateigado de tumbas anónimas.

As redes non che ofrecen comunidade, ofrécenche unha lexión de ionquis coma ti, todos a chutar a mesma dose adulterada de dopamina. Son a metadona da soidade, o azucre glas da autoestima podre. Cando dis “teño seguidores”, o que en realidade confesas é: “teño unha corte de miróns observando como me degrado en directo”. E todos aplauden, claro, porque o circo romano sempre necesita un novo cristián para os leóns.

E logo, eles: os gurús da nada, os vendedores de fume con anel de luz. Eses profetas de baratillo que che din como vivir mentres teñen a neveira máis baleira ca a cabeza dun ministro. Prométencho todo se pos o hashtag correcto; véndenche autenticidade en pílulas, coma se fosen supositorios para a alma. Todos cos dentes branqueados, todos coa mesma entoación de GPS avariado, todos coa mirada morta dun manequín de escaparate que recita “sé ti mesmo” mentres lle copia os andares ao veciño.

O peor, o máis fodido de todo, é que ti sabes que é mentira. Sabes que cada like non enche o buraco do estómago, que cada vídeo viral non paga a factura do gas, que cada corazón vermello é un holograma que se esfuma no ar. Pero segues, coma o ludópata que lle mete a última moeda á máquina tragaperras, sabendo que o vai deixar en pelotas.

E ao final, cando o aparello se apaga, queda o silencio. Ese silencio denso e espeso que tanto temes, o que che cuspe á cara que non es ninguén sen o neón virtual. A verdadeira condena non é a soidade, non; é darte conta de que levas anos confundindo o ruído coa compañía, o escaparate coa vida, o holograma coa carne. Unha vida de prestado a cambio de vender a túa.

As redes sociais son o novo opio do pobo, a heroína dos nosos tempos: danche a ilusión de pertencer mentres che roen a medula dos ósos. Non che quitan o medo a desaparecer: multiplícano ata o infinito. E ti, coma un imbécil agradecido, dáslles as grazas, sorrís para a foto, pos outro selfie e agardas a túa miserable dose.

E cando morras, que morrerás, non haberá followers no enterro, nin stories no camposanto. Só catro veciños aburridos, un cura con alento a viño rancio e a terra fría, húmida e indiferente, cubrindo un corpo que xa levaba anos morto en vida. Sen filtros. Sen hashtags. Sen carallo ningún.